Ιωαννης – Αναστασια
Ιωαννης – Αναστασια

Ιωαννης – Αναστασια

Ποια ήταν η αρχή όλων αυτών; Πώς βρισκόμαστε τώρα εδώ να μιλάμε σε μια ιστοσελίδα για το τι συνέβη που προσανατόλισε δραστικά προς άλλη κατεύθυνση τις ζωές μας;

 

Για κάποιους από μας, όλα ξεκίνησαν από τη συνάντηση με δύο πρόσωπα, έναν ηλικιωμένο άνδρα και μια νεαρή κοπέλα, τον Ιωάννη (1921-1995) και την Αναστασία (1963-), τα οποία παρουσίαζαν με πύρινη καρδιά την ένωση του ανθρώπου με τον Θεό και με τον κάθε άνθρωπο. Ο πρώτος είχε ήδη διανύσει επί 18 έτη τα προδρομικά στάδια του προορισμού του, ως το 1981, τη χρονιά που άρχισε ο Λόγος να εκδηλώνεται από εντός του, ενώ την επόμενη χρονιά ξεκίνησε η πνευματική του συλλειτουργία με την Αναστασία. Εμείς ανήκαμε στο δεύτερο κύμα εισροής, που άρχισε μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’80, τον καιρό που οι συγκεντρώσεις γίνονταν στο σπίτι της Αναστασίας κάθε Πέμπτη.

 

Ερχόμασταν οι περισσότεροι από τα απόνερα της μεταπολίτευσης, την έντονη πολιτικοποίηση, τις μαζικές διαδηλώσεις και συναυλίες, τον έρωτα και την επανάσταση, τις μουσικές και τα βιβλία· ερχόμασταν από τα κινήματα κυνηγώντας το όραμα της αλλαγής του κόσμου κι ερχόμασταν και από τη μεταφυσική αναζήτηση, που είχε ήδη αρχίσει τότε να διεκδικεί ένα σεβαστό μερίδιο της νεολαίας. Όμως αυτό που ζούσαμε στις συναντήσεις της Πέμπτης δεν έμοιαζε με τίποτε απ’ ό,τι είχαμε δει στους χώρους της μεταφυσικής.

 

Δεν είχαμε εδώ κάποιους ειδικούς να διδάσκουν τη διαφυγή απ’ το άγχος της καθημερινότητας ή την αυτοβελτίωση ούτε κάποιους που μιλούσαν για την ειρήνη του νου, για τη συνεχή αυτοπαρατήρηση ή για τεχνικές που θα διεύρυναν την αντίληψη σε άλλα πεδία. Ούτε είχαμε να κάνουμε, απλώς, με κάποιους εμπνεόμενους.

 

Αρκούσε ν’ ακούσει κανείς μία φορά τα δύο αυτά πρόσωπα να εκφράζονται, για να καταλάβει ότι βρισκόταν μπροστά σε κάτι πρωτόγνωρο. Στην αρχή, έμενε έκπληκτος από το σφρίγος, τη δύναμη και τον παλμό του λόγου του Ιωάννη. Υπήρχε κάτι πύρινο στον τρόπο που απευθυνόταν στον Θεό ή στον άνθρωπο, στον τρόπο που δίδασκε, προσευχόταν ή διέχεε τη χάρη του Θεού, στον τρόπο που έκφραζε την ένωσή του με τον Λόγο, κάποιες φορές γονατιστός για ώρα πολλή.

 

Όμοια, ο Λόγος κυλούσε κάθε φορά από την Αναστασία, διαυγής και κρυστάλλινος, διδάσκοντας και μιλώντας για τη σχέση του με τον άνθρωπο. Καλώντας στην ένωση και εξηγώντας το θείο σχέδιο. Αναλύοντας τα στάδια της πνευματικής πορείας. Μιλώντας για τον Ιωάννη και τον προορισμό του. Φανερώνοντας τον Εαυτό του όχι μόνον ως Υιό, όπως τον παρουσίασε από τον Χριστό, αλλά και ως Μητέρα. Κι αυτό διότι είχε έρθει η ώρα για την ανθρωπότητα να κατανοήσει ότι ο Λόγος εκφράστηκε επίσης από τη Θεοτόκο, παρ’ ότι αυτό δεν είχε γίνει φανερό τότε. Και πάντα ευλογώντας τους παρευρισκόμενους με έντονες διαχύσεις φωτός και αγάπης.

 

Τι έβλεπε και τι βίωνε, αλήθεια, κάποιος που παρατηρούσε αυτά τα δύο πρόσωπα; Τσαλαβουτούσαμε κάθε φορά στο φως και τη χάρη. Για πολλούς υπήρχε ιδιαίτερη ψυχική ανάταση, σε κάποιους διανοιγόταν η πνευματική όραση, σε άλλους κυλούσαν εμπνεύσεις, ιδέες έρρεαν, βιώματα φωτός και αγάπης παρέχονταν. Πάνω απ’ όλα, όμως, απορροφούσαμε τις εκδηλώσεις και τις διδασκαλίες του Λόγου από τον Ιωάννη και την Αναστασία, οι οποίες θα μας συνόδευαν και θα μας τροφοδοτούσαν για όλη μας τη ζωή.

 

Διότι κέντρο και πηγή όλων αυτών ήταν ο Λόγος, που εκφραζόταν απ’ τα δύο αυτά πρόσωπα, για τα οποία θα μιλήσουμε τώρα.
Ας ξεκινήσουμε από τον Ιωάννη, ο οποίος έντυνε αμέσως με χάρη κάθε νέο αδελφό και παγοποιούσε –έπαιρνε δηλαδή στις πλάτες του– όσα δεν μπορούσε ο αδελφός αυτός να αντιμετωπίσει στον εαυτό του, τα οποία τον εμπόδιζαν να ξεκινήσει την πνευματική του πορεία.

Παλλόταν συνήθως, ολόκληρος από πάθος για την ανθρωπότητα, οι προσευχές του όμως γι’ αυτήν δεν ήταν απλές δεήσεις αλλά δυναμικές διαχύσεις ευλογίας, απορροφήσεις και μετουσιώσεις των καταστάσεών της, τις οποίες τελούσε ως εκπρόσωπος του Όλου Ανθρώπου, ταυτισμένος με τον Λόγο και προσφέροντας τον εαυτό του θυσία.

 

Οι διδασκαλίες έλεγαν ότι ο Ιωάννης μαθήτευσε σκληρά μες στους αιώνες, σε συνεχείς ενσαρκώσεις, συλλέγοντας στοιχεία και παλμούς απ’ όλα τα τμήματα του Ενός Ανθρώπου, προκειμένου να ταυτισθεί με την ανθρωπότητα και να εκφραστεί ως ο Ένας Άνθρωπος – αυτά δίδασκε ο Λόγος.

 

Ο Ιωάννης, όπως άλλωστε έλεγε κι ο ίδιος, ως άνθρωπος είχε ατέλειες. Αυτό όμως σήμαινε ότι ο δρόμος ήταν ανοιχτός για όλους, και ότι ο καθένας μπορούσε να μαθητεύσει στον Λόγο όπως μαθήτευσε ο ίδιος ο Ιωάννης, ο οποίος έλεγε επιπλέον και επαναλάμβανε ότι δεν είχε μαθητές και ότι είμαστε όλοι μαθητές του Λόγου.

 

~*~
Και η προσωπική σύνδεση με την Αναστασία αφορούσε όλους. Έτσι, ήταν σύνηθες να την επισκεπτόμαστε για να φωτίζει τις περιπλοκές μας, ενωμένη με τον Λόγο, και να μας ελευθερώνει με την ευλογία της από αδιέξοδα, χωρίς ποτέ να σκέφτεται την προσωπική της επιβάρυνση από τις καταστάσεις μας.

 

Προφανώς, ένωση με το Όλο του Ανθρώπου έφερε και η Αναστασία, που γεννήθηκε με τον προορισμό, τον οποίο επιβεβαίωσε και ενεργοποίησε ο Ιωάννης, να φανερώσει τον Λόγο από μορφή γυναίκας. Πόσο κρίσιμο είναι αυτό για την ανθρώπινη συνείδηση, για την εξισορρόπηση, την αποκατάσταση της ισοτιμίας και την τελική ενοποίηση των θηλυκών και των αρσενικών ποιοτήτων μέσα σε κάθε άνθρωπο και στις σχέσεις των δύο φύλων, είναι νομίζουμε φανερό σε όλους.

 

Ταυτόχρονα, η Μητέρα εργάζεται αδιάλειπτα στο εσωτερικό του ανθρώπου για την ελευθέρωση και τη μεταλλαγή του, ενώ δεν θα μπορούσε να απουσιάζει κι απ’ τους αγώνες για την αλλαγή του κόσμου.

 

Έτσι, σε απόλυτη ενότητα με τον Ιωάννη και σε συνεργασία με την Αδελφότητα του Φωτός, τέλεσε και τελεί διά της Αναστασίας τεράστιο Έργο παρέμβασης υπέρ της απελευθέρωσης της ανθρωπότητας και του πλανήτη, δεν είναι όμως εδώ ο χώρος για πιο αναλυτική παρουσίαση αυτού του θέματος.

 

Κι όλα αυτά ξεκίνησαν από τη μικρή ελληνική επικράτεια, με την πνευματική συλλειτουργία Ιωάννη και Αναστασίας.