Ο δρόμος του Ανθρώπου Θεού

Ας αρχισουμε

Όταν ο άνθρωπος συναντά τον άνθρωπο,

όταν μέσα απ’αυτή τη συνεύρεση συναντούν το Θεό, που είναι ένας, όποια ονόματα κι αν του αποδίδονται,

όταν η συγχώρεση, η κατανόηση και η αγάπη εισχωρούν στην πεζή καθημερινότητα,

τότε, η πνευματική πορεία ξεκινά.

Η μεταμόρφωση συντελείται από μέσα και εξωτερικεύεται με τη δύναμη της προσφοράς και της υπηρεσίας.

Ο άνθρωπος συνειδητοποιεί τον αληθινό του εαυτό και αρχίζει να πραγματώνει την αναγέννησή του.

Αν μας ακουγε…

Αν μας ακουγε…

Αν αυτό θα είχε κάποιο αποτέλεσμα
θα φωνάζαμε στο Σύμπαν να μας ακούσει,
θα φωνάζαμε στο Μεγάλο Σύμπαν
και στα αστέρια που κυλούν στις τροχιές τους,
και στους χρυσούς χείμαρρους του φωτός
που γεννούν τους υπερκόσμιους Γαλαξίες,
θα κραυγάζαμε να ακούσουν ότι εδώ κάτω η Γη υποφέρει,
η Γη έχει γίνει αδύναμη.
Ότι οι αρτηρίες της ανθρωπότητας πάσχουν από στένωση
και η αγάπη δεν μπορεί να περάσει,
ότι ο άλλος γίνεται όλο και πιο πολύ άλλος
και ο ξένος πιο ξένος,
ότι ο άνθρωπος δεν αφουγκράζεται τον άνθρωπο
αλλά την ομάδα και τη φυλή του,
το κράτος και το έθνος του.
Ότι ο πλανήτης ασθμαίνει και το μέλλον του παίζεται
στις αίθουσες των Μεγάλων Συμφερόντων.
Ω, αν μπορούσαμε να κάνουμε το Σύμπαν να μας ακούσει!
Θ’ άκουγε εκατομμύρια καρδιές να χτυπούν στην ελπίδα για συναδέλφωση
και ν’ αναζητούν την αλήθεια, σ’ έναν κόσμο άδειο από αγάπη
και αδιάφορο για τους αδύναμους.

Χαιρετισμος

Χαιρετισμος

Μια επανάσταση χρειάζεται, μια επανάσταση στη συνείδηση που θα διαπλάσει το ανθρώπινο ον σύμφωνα με την αληθινή του φύση, ενωμένο στην εσωτερική του πνοή με κάθε ζωή, με κάθε άνθρωπο, με τον Θεό, με το Σύμπαν ολόκληρο, προσκυνητής της ομορφιάς, λειτουργός της αγάπης, πρίγκιπας της ειρήνης. Μια επανάσταση που θα του διδάξει να δρα με τα όπλα του πνεύματος και τις λειτουργίες της χάρης.

 

Χαιρετισμός στους απανταχού ειλικρινείς αναζητητές του νοήματος της ζωής, που η καρδιά τους χτυπάει για όλο τον κόσμο!

 

Χαιρετισμός σ’ εκείνους που ξέρουν να ενώνουν κι όχι να διαχωρίζουν, που όποιος κι αν είναι ο δρόμος τους ξέρουν να σέβονται τους μεγάλους πνευματικούς οδηγούς της ανθρωπότητας, οι οποίοι αγωνίστηκαν για την ανύψωσή της σε κάθε εποχή, στην Ανατολή και τη Δύση!

Υπηρετωντας την ανθρωποτητα

Υπηρετωντας την ανθρωποτητα

Δεν είναι οι θεολογίες ούτε οι ιδεολογίες, αλλά ο αγώνας για την ανθρωπότητα που μας ενώνει, και η παραδοχή κάποιων βασικών θέσεων, που ευελπιστούμε ότι θα θεωρηθούν αυτονόητες. Τις παραθέτουμε εδώ όσο πιο απλά μπορούμε:

 

Η Ύπαρξη, το Απόλυτο, το Όλο, ο Θεός, ή όπως αλλιώς θέλουμε να το πούμε, είναι Μία.

 

Είναι αγάπη, που εμπεριέχει τον Κόσμο και τα όντα και ενυπάρχει στον Κόσμο και στα όντα.

 

Εκείνος που επιθυμεί να σχετισθεί μαζί της, καλείται να μπει σε μια μακριά και επίμοχθη πορεία γνώσης και αλλαγής του εαυτού του, με σκοπό να μπορεί να υπηρετεί όλο και πιο αποτελεσματικά την ανθρωπότητα.

 

Όλοι κι όλες είμαστε τμήματα του Ενός Ανθρώπου που απέρρευσε από τον Θεό.

 

Κάθε τι αληθινά πνευματικό, μόνο δωρεάν μπορεί να προσφέρεται.

 

Καμιά σοβαρή πνευματική ομάδα δεν μπορεί να παραμείνει τέτοια, όταν καταλήγει ν’ αποτελεί έναν μικρόκοσμο που τα μέλη του πιστεύουν ότι είναι οι εκλεκτοί και υπεράνω της υπόλοιπης ανθρωπότητας.

 

Στην πνευματική πορεία τα προβλήματα αντιμετωπίζονται με την εσωτερική αλλαγή του ανθρώπου. Δεν δίνονται υποσχέσεις για επαγγελματική επιτυχία, υγεία, αφθονία, ευτυχία κλπ. Αντίθετα, υπάρχει μόχθος και θυσία για την ανθρωπότητα.

 

~*~

 

Έτσι, χωρίς τίτλους, μαζί με το πλήθος των αδελφών που πορεύονται και μοχθούν πνευματικά σε όλο τον κόσμο ως απλοί υπηρέτες της ανθρωπότητας, βαδίζουμε κι εμείς στην αρχή της νέας αυτής κοσμικής περιόδου ως ταπεινοί οδοιπόροι.

 

Προσπαθώντας –όχι πάντα με επιτυχία…–, να είμαστε μαθητές της Μίας Ύπαρξης και να εκφράζουμε τον πύρινο θεϊκό εαυτό του ανθρώπου, πιστεύοντας ότι οι πνευματικοί αγώνες πρέπει να αποσκοπούν στην πραγμάτωση της πανανθρώπινης αδελφοσύνης. Σε αυτή τη μαθητεία θεωρούμε ότι καλείται ολόκληρη η ανθρωπότητα.

 

Συναντιόμαστε συνεπώς εσωτερικά όλοι όσοι επιθυμούμε να υπηρετήσουμε αυτό τον σκοπό, ως αδελφοί και αδελφές, στον κοινό τόπο του Ενός Ανθρώπου.

 

O οποίος, ενωμένος με τον Έναν Θεό, αγωνίζεται ως Άνθρωπος Θεός να αλλάξει τον Κόσμο, μέσα από τα τμήματά του που, σε όλο και μεγαλύτερους αριθμούς αυτή την εποχή, ποθούν να προσφέρουν τον εαυτό τους για το κοινό καλό, σε κάθε τομέα της ανθρώπινης δραστηριότητας.
Ιωαννης – Αναστασια

Ιωαννης – Αναστασια

Ποια ήταν η αρχή όλων αυτών; Πώς βρισκόμαστε τώρα εδώ να μιλάμε σε μια ιστοσελίδα για το τι συνέβη που προσανατόλισε δραστικά προς άλλη κατεύθυνση τις ζωές μας;

 

Για κάποιους από μας, όλα ξεκίνησαν από τη συνάντηση με δύο πρόσωπα, έναν ηλικιωμένο άνδρα και μια νεαρή κοπέλα, τον Ιωάννη (1921-1995) και την Αναστασία (1963-), τα οποία παρουσίαζαν με πύρινη καρδιά την ένωση του ανθρώπου με τον Θεό και με τον κάθε άνθρωπο. Ο πρώτος είχε ήδη διανύσει επί 18 έτη τα προδρομικά στάδια του προορισμού του, ως το 1981, τη χρονιά που άρχισε ο Λόγος να εκδηλώνεται από εντός του, ενώ την επόμενη χρονιά ξεκίνησε η πνευματική του συλλειτουργία με την Αναστασία. Εμείς ανήκαμε στο δεύτερο κύμα εισροής, που άρχισε μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’80, τον καιρό που οι συγκεντρώσεις γίνονταν στο σπίτι της Αναστασίας κάθε Πέμπτη.

 

Ερχόμασταν οι περισσότεροι από τα απόνερα της μεταπολίτευσης, την έντονη πολιτικοποίηση, τις μαζικές διαδηλώσεις και συναυλίες, τον έρωτα και την επανάσταση, τις μουσικές και τα βιβλία· ερχόμασταν από τα κινήματα κυνηγώντας το όραμα της αλλαγής του κόσμου κι ερχόμασταν και από τη μεταφυσική αναζήτηση, που είχε ήδη αρχίσει τότε να διεκδικεί ένα σεβαστό μερίδιο της νεολαίας. Όμως αυτό που ζούσαμε στις συναντήσεις της Πέμπτης δεν έμοιαζε με τίποτε απ’ ό,τι είχαμε δει στους χώρους της μεταφυσικής.

 

Δεν είχαμε εδώ κάποιους ειδικούς να διδάσκουν τη διαφυγή απ’ το άγχος της καθημερινότητας ή την αυτοβελτίωση ούτε κάποιους που μιλούσαν για την ειρήνη του νου, για τη συνεχή αυτοπαρατήρηση ή για τεχνικές που θα διεύρυναν την αντίληψη σε άλλα πεδία. Ούτε είχαμε να κάνουμε, απλώς, με κάποιους εμπνεόμενους.

 

Αρκούσε ν’ ακούσει κανείς μία φορά τα δύο αυτά πρόσωπα να εκφράζονται, για να καταλάβει ότι βρισκόταν μπροστά σε κάτι πρωτόγνωρο. Στην αρχή, έμενε έκπληκτος από το σφρίγος, τη δύναμη και τον παλμό του λόγου του Ιωάννη. Υπήρχε κάτι πύρινο στον τρόπο που απευθυνόταν στον Θεό ή στον άνθρωπο, στον τρόπο που δίδασκε, προσευχόταν ή διέχεε τη χάρη του Θεού, στον τρόπο που έκφραζε την ένωσή του με τον Λόγο, κάποιες φορές γονατιστός για ώρα πολλή.

 

Όμοια, ο Λόγος κυλούσε κάθε φορά από την Αναστασία, διαυγής και κρυστάλλινος, διδάσκοντας και μιλώντας για τη σχέση του με τον άνθρωπο. Καλώντας στην ένωση και εξηγώντας το θείο σχέδιο. Αναλύοντας τα στάδια της πνευματικής πορείας. Μιλώντας για τον Ιωάννη και τον προορισμό του. Φανερώνοντας τον Εαυτό του όχι μόνον ως Υιό, όπως τον παρουσίασε από τον Χριστό, αλλά και ως Μητέρα. Κι αυτό διότι είχε έρθει η ώρα για την ανθρωπότητα να κατανοήσει ότι ο Λόγος εκφράστηκε επίσης από τη Θεοτόκο, παρ’ ότι αυτό δεν είχε γίνει φανερό τότε. Και πάντα ευλογώντας τους παρευρισκόμενους με έντονες διαχύσεις φωτός και αγάπης.

 

Τι έβλεπε και τι βίωνε, αλήθεια, κάποιος που παρατηρούσε αυτά τα δύο πρόσωπα; Τσαλαβουτούσαμε κάθε φορά στο φως και τη χάρη. Για πολλούς υπήρχε ιδιαίτερη ψυχική ανάταση, σε κάποιους διανοιγόταν η πνευματική όραση, σε άλλους κυλούσαν εμπνεύσεις, ιδέες έρρεαν, βιώματα φωτός και αγάπης παρέχονταν. Πάνω απ’ όλα, όμως, απορροφούσαμε τις εκδηλώσεις και τις διδασκαλίες του Λόγου από τον Ιωάννη και την Αναστασία, οι οποίες θα μας συνόδευαν και θα μας τροφοδοτούσαν για όλη μας τη ζωή.

 

Διότι κέντρο και πηγή όλων αυτών ήταν ο Λόγος, που εκφραζόταν απ’ τα δύο αυτά πρόσωπα, για τα οποία θα μιλήσουμε τώρα.
Ας ξεκινήσουμε από τον Ιωάννη, ο οποίος έντυνε αμέσως με χάρη κάθε νέο αδελφό και παγοποιούσε –έπαιρνε δηλαδή στις πλάτες του– όσα δεν μπορούσε ο αδελφός αυτός να αντιμετωπίσει στον εαυτό του, τα οποία τον εμπόδιζαν να ξεκινήσει την πνευματική του πορεία.

Παλλόταν συνήθως, ολόκληρος από πάθος για την ανθρωπότητα, οι προσευχές του όμως γι’ αυτήν δεν ήταν απλές δεήσεις αλλά δυναμικές διαχύσεις ευλογίας, απορροφήσεις και μετουσιώσεις των καταστάσεών της, τις οποίες τελούσε ως εκπρόσωπος του Όλου Ανθρώπου, ταυτισμένος με τον Λόγο και προσφέροντας τον εαυτό του θυσία.

 

Οι διδασκαλίες έλεγαν ότι ο Ιωάννης μαθήτευσε σκληρά μες στους αιώνες, σε συνεχείς ενσαρκώσεις, συλλέγοντας στοιχεία και παλμούς απ’ όλα τα τμήματα του Ενός Ανθρώπου, προκειμένου να ταυτισθεί με την ανθρωπότητα και να εκφραστεί ως ο Ένας Άνθρωπος – αυτά δίδασκε ο Λόγος.

 

Ο Ιωάννης, όπως άλλωστε έλεγε κι ο ίδιος, ως άνθρωπος είχε ατέλειες. Αυτό όμως σήμαινε ότι ο δρόμος ήταν ανοιχτός για όλους, και ότι ο καθένας μπορούσε να μαθητεύσει στον Λόγο όπως μαθήτευσε ο ίδιος ο Ιωάννης, ο οποίος έλεγε επιπλέον και επαναλάμβανε ότι δεν είχε μαθητές και ότι είμαστε όλοι μαθητές του Λόγου.

 

~*~
Και η προσωπική σύνδεση με την Αναστασία αφορούσε όλους. Έτσι, ήταν σύνηθες να την επισκεπτόμαστε για να φωτίζει τις περιπλοκές μας, ενωμένη με τον Λόγο, και να μας ελευθερώνει με την ευλογία της από αδιέξοδα, χωρίς ποτέ να σκέφτεται την προσωπική της επιβάρυνση από τις καταστάσεις μας.

 

Προφανώς, ένωση με το Όλο του Ανθρώπου έφερε και η Αναστασία, που γεννήθηκε με τον προορισμό, τον οποίο επιβεβαίωσε και ενεργοποίησε ο Ιωάννης, να φανερώσει τον Λόγο από μορφή γυναίκας. Πόσο κρίσιμο είναι αυτό για την ανθρώπινη συνείδηση, για την εξισορρόπηση, την αποκατάσταση της ισοτιμίας και την τελική ενοποίηση των θηλυκών και των αρσενικών ποιοτήτων μέσα σε κάθε άνθρωπο και στις σχέσεις των δύο φύλων, είναι νομίζουμε φανερό σε όλους.

 

Ταυτόχρονα, η Μητέρα εργάζεται αδιάλειπτα στο εσωτερικό του ανθρώπου για την ελευθέρωση και τη μεταλλαγή του, ενώ δεν θα μπορούσε να απουσιάζει κι απ’ τους αγώνες για την αλλαγή του κόσμου.

 

Έτσι, σε απόλυτη ενότητα με τον Ιωάννη και σε συνεργασία με την Αδελφότητα του Φωτός, τέλεσε και τελεί διά της Αναστασίας τεράστιο Έργο παρέμβασης υπέρ της απελευθέρωσης της ανθρωπότητας και του πλανήτη, δεν είναι όμως εδώ ο χώρος για πιο αναλυτική παρουσίαση αυτού του θέματος.

 

Κι όλα αυτά ξεκίνησαν από τη μικρή ελληνική επικράτεια, με την πνευματική συλλειτουργία Ιωάννη και Αναστασίας.

Η μαθητεια

Η μαθητεια

Η μαθητεία μέσα σε αυτό το Έργο δίνεται απευθείας από τον ίδιο τον Λόγο.

 

Ο ίδιος ο Θεός αγωνίζεται μες στη Δημιουργία για την εξέλιξή της και ζητάει στον αγώνα αυτό ως συνεργάτη τον άνθρωπο που έχει αφυπνισθεί κι έχει χωρέσει τη θεότητά του.

 

Γι’ αυτό διδάσκει στους μαθητές του την αληθινή τους σχέση με το θείο, με τον άνθρωπο και τον κόσμο, και τα στάδια της πορείας που οδηγούν στον ανθρωποθεό. Επιδιώκει να τους καταστήσει πηγές φωτός και αγάπης, όπως είναι ο ίδιος.

 

Συνεπώς, οι βάσεις της μαθητείας μας είναι σαφείς:

 

• Η προσπάθεια, μέσα από ενσυνείδητη πίστη, για την αναγνώριση της θείας φύσης μας από μας τους ίδιους.
• Η προσπάθεια να βιώνουμε μέσα από την ενεργοποιημένη θεία μας φύση τον Λόγο ως Εαυτό μας, χωρίς αποστάσεις.
• Η ευθύνη να αντλούμε από τη χάρη και τη ζωή του Λόγου και, ως Ένας Εαυτός μαζί του, να ευλογούμε την αλλαγή των καταστάσεων της ανθρωπότητας, με σκοπό να προωθηθεί το θείο σχέδιο.
• Η καθημερινή εγρήγορση να βιώνουμε τους άλλους ως εαυτούς μας.
• Ο αγώνας για την αλλαγή του εαυτού μας μέσω αυτογνωσίας, με εσωτερική επαγρύπνηση και ειλικρινή αυτοκριτική.
• Η εντρύφηση στις βασικές ιδέες των διδασκαλιών του Λόγου.

 

Φυσικά, ο ίδιος ο Λόγος στηρίζει ανελλιπώς τη μαθητεία μας, τροφοδοτώντας μας με τη ζεστασιά του, με βιώματα εξοικείωσης μαζί του, με έμπνευση και χαρά, με ωθήσεις για την έλξη και τη διάχυση του φωτός και της αγάπης, και με συνεχή καθοδήγηση των αυτογνωστικών διεργασιών, αλλά και λειτουργώντας με αυστηρότητα για να μας προστατεύσει όταν δεν ανταποκρινόμαστε στις ανάγκες των νέων σταδίων της πορείας.

 

Όλα αυτά εντάσσονται σε μια μακρόχρονη πνευματική πορεία, καθώς η μεταμόρφωση του ανθρώπου της Γης σε ανθρωποθεό χρειάζεται διαδρομή – κάτι που δυστυχώς αποθαρρύνει πολλούς, οι οποίοι βρίσκουν πολύ εύκολα στη σύγχρονη μεταφυσική πληθώρα «πνευματικών» μεθόδων, που λειτουργούν με ταχύρρυθμες διαδικασίες…

 

Όμως η πορεία προς την αγάπη και την ενότητα δεν είναι ούτε απλή ούτε εύκολη υπόθεση.

 

Διότι εμείς οι άνθρωποι της Γης είμαστε γεννημένοι στον διαχωρισμό, μας φαίνεται απολύτως φυσιολογικό να επικρίνουμε και να μιλάμε υποτιμητικά και περιφρονητικά. Είμαστε γεμάτοι προκαταλήψεις, ο λόγος μας δεσμεύει, οι σκέψεις και τα συναισθήματά μας δεσμεύουν άλλους αλλά κι εμάς, και έχουμε την τάση να δικαιώνουμε πάντα τους εαυτούς μας…

 

Επομένως, η μαθητεία δεν μπορεί παρά να είναι έμπρακτη, στην καθημερινότητα: προσευχή, μετατοπίσεις, κάθαρση, συγχώρεση, αποδεσμεύσεις…

 

Ο μαθητής προσπαθεί, αγωνίζεται και αποτυγχάνει, τα καταφέρνει και πάλι πισωγυρίζει, ταλαιπωρείται από τοξικές συμπεριφορές, συγχωρεί και την άλλη μέρα πάλι εξοργίζεται, χειρίζεται τη χάρη μα κάνει και σφάλματα, αντιμετωπίζει τον εγωισμό του, ο οποίος οικειοποιείται τις αρετές του, το φως και κάθε του άνοδο και του ψιθυρίζει στο αυτί μεγαλομανείς φαντασιώσεις για «εκλεκτούς», αμελεί την ενδοσκόπηση, με αποτέλεσμα να μένει στάσιμος σε κρίσιμα σημεία – τι ελπίδες έχει;

 

Λοιπόν, αν βάλει την καρδιά του υπέρ της ανθρωπότητας και θέλει να είναι εργάτης, παρ’ όλες τις δοκιμασίες, θα δει τον εαυτό του να προχωράει.

 

Γιατί; Διότι η παρουσία και η καρδιά του Ιωάννη και της Μητέρας πάλλουν μέσα μας.
Διότι μας αγαπούν πολύ περισσότερο απ’ ό,τι μπορούμε εμείς να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, διότι μας καθοδηγούν συνέχεια και μας σηκώνουν όταν πέφτουμε. Διότι ο Λόγος μάς αποκαλεί εαυτούς του και δεν αφήνει αποστάσεις.

 

~*~
Τίποτα από τα παραπάνω δεν γίνεται χωρίς προσευχή και αίτηση για καθοδήγηση και, επίσης, τίποτα δεν γίνεται ως αυτοσκοπός για την ατομική άνοδο του μαθητή.

 

Η πορεία προς τον Άνθρωπο Θεό γίνεται με αποκλειστικό σκοπό να μπορέσει ο μαθητής να αφιερώσει όσο το δυνατόν αποτελεσματικότερα τον εαυτό του στην υπηρεσία της ανθρωπότητας.

 

Και δεν είναι πορεία ατομική. Παρ’ ότι αφορά την καθημερινότητα του ανθρώπου, την εσωτερική και εξωτερική ζωή του, χρειάζεται η συμμετοχή σε ομαδικούς σχηματισμούς.

 

Εκεί ο μαθητής μαθαίνει να χωράει και ν’ αγαπάει τους άλλους και τον εαυτό του όπως είναι, γίνεται ανταλλαγή εμπειριών και μεταφορά πείρας, και το φως που γεννούν οι συμμετέχοντες μέσα από την ένωσή τους με τον Λόγο πολλαπλασιάζεται και διαχέεται για να επηρεάσει όσο το δυνατόν περισσότερο τις δύσκολες καταστάσεις του πλανήτη.
Περι της αδελφοτητας του φωτος

Περι της αδελφοτητας του φωτος

Σε κάθε εποχή υπήρξαν άνθρωποι που θυσιάστηκαν επανειλημμένα και συνειδητά για την ανθρωπότητα.

 

Έτσι η εξέλιξή τους έφθασε σε εξαιρετικά υψηλό βαθμό αλτρουισμού, αγάπης και σοφίας, με αποτέλεσμα η δράση τους στην Ιστορία να δημιουργεί υψηλά εντυπώματα στη συλλογική συνείδηση.

 

Κάποιοι από αυτούς και αυτές, αντί να αναχωρήσουν για ανώτερους κόσμους, όπως δικαιούνται και όπως κάνουν οι περισσότεροι, επιλέγουν να παραμείνουν στη Γη για να βοηθήσουν την εξέλιξη της ανθρωπότητας. Αποτελούν την Αδελφότητα του Φωτός, για την οποία παραθέτουμε εδώ κάποια από τα λεγόμενα ενός μέλους της, που αναφέρεται με το όνομα Θιβετανός:

 

Σε κάθε φυλή και έθνος, σε κάθε κλίμα και τμήμα του κόσμου (…) οι άνθρωποι βρήκαν την ατραπό για τον Θεό. Τη διέσχισαν και αποδέχτηκαν τις συνθήκες της, υπέμειναν τις πειθαρχίες της, στηρίχτηκαν με εμπιστοσύνη πάνω στις πραγματικότητες, δέχτηκαν τις ανταμοιβές της και βρήκαν τον στόχο τους. Φτάνοντας εκεί (…) έζησαν μες στη δόξα της θείας Παρουσίας, και μετά επέστρεψαν στους δρόμους των ανθρώπων για να υπηρετήσουν.
(…) Ο μεγάλος Δάσκαλός τους είναι ο Χριστός.

 

Η τελευταία αυτή δήλωση δείχνει ότι ο Λόγος που έγινε άνθρωπος και τον είδαμε ως Χριστό, αφορούσε κάθε ψυχή παντού στον κόσμο κι όχι μόνο στον Χριστιανισμό. Δείχνει ότι αυτός επηρέασε με τη θυσιαστική του αγάπη τους μεγάλους μύστες σε όλα τα εσωτερικά θρησκευτικά και πνευματικά ρεύματα, και ότι αυτοί τον αποδέχθηκαν ως τον μεγάλο Δάσκαλό τους.

 

Η Αδελφότητα του Φωτός διεξάγει έναν συνεχή αγώνα υπέρ της εξέλιξης της ανθρωπότητας, παρεμβαίνοντας προστατευτικά ή δημιουργώντας σειρές γεγονότων στην Ιστορία.

 

Συντονιστές και υπεύθυνοι της Αδελφότητας του Φωτός είναι τρεις: Ο Κουτ Χουμί, ο οποίος είχε προϋπάρξει ως Πυθαγόρας, και κατόπιν ως ο Ιωάννης, ο αγαπημένος μαθητής του Χριστού· ο τότε αδελφός τού Ιωάννη, ο Ιάκωβος, γνωστός στον εσωτερισμό ως Μορύα· τέλος, ο Σαιν Ζερμαίν, ένα πρόσωπο πολύ γνωστό στους πνευματικούς αναζητητές.

 

Ας παραθέσουμε τώρα εδώ κάποιες αναφορές από τους τέσσερις τόμους του Υπεργήινου, οι οποίοι δόθηκαν το 1938 διά της Έλενας Ρέριχ και περιέχουν διδασκαλίες του Μορύα:

 

Μαθαίνουμε από αυτές τις αναφορές κάποια πράγματα που χαρακτηρίζουν τη γήινη εμπειρία όλων των υπερεξελιγμένων μελών της Αδελφότητας, γυναικών και αντρών. Ο Μορύα ρωτάει π.χ. την Ε. Ρέριχ, αναφερόμενος στους άνδρες και τις γυναίκες που συνιστούσαν εκείνη την εποχή αυτή την κοινότητα:

 

(…) μπορείς να ονομάσεις έστω και μία αδελφή ή αδελφό που να μην έχει υποβληθεί σε βασανιστήρια και καταδιώξεις στη γήινη ζωή; Αληθινά, δεν μπορεί να ονομαστεί ούτε ένας. (…) Υπήρξαν εκείνοι που κάηκαν στην πυρά, που σταυρώθηκαν, αποκεφαλίστηκαν, φονεύθηκαν από θηρία, πουλήθηκαν δούλοι, δηλητηριάστηκαν ή ρίχτηκαν στη φυλακή (…).

 

Όπως αναφέραμε, αυτά τα μέλη της Αδελφότητας μπορούσαν να έχουν φύγει γι’ άλλους μακρινούς κόσμους, όπου δεν υπάρχει η οδύνη της Γης. Όμως η επιλογή τους υπήρξε διαφορετική. Είναι λοιπόν παρόντες στον κόσμο (εμείς έχουμε εγκαθιδρύσει ως νόμο την ιδέα ότι η δύναμη έγκειται στη θυσία, λέει ο Μορύα), είτε δρώντας άμεσα εντός του κοινωνικού γίγνεσθαι είτε εμπνέοντας και καθοδηγώντας από μακριά:

 

Η Αδελφότητά μας δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς πλήρη εμπειρία των γήινων συνθηκών.
Αλίμονο, οι άνθρωποι πολύ συχνά μας έχουν απεικονίσει σαν ουράνια όντα, τίποτα καλό όμως δεν μπορεί να προκύψει από μια τέτοια ιδέα, γιατί αυτή φαίνεται να μας απομονώνει από τη Γη.
Βρισκόμαστε στο μέσο των γεγονότων του κόσμου (…). (…) μερικοί έχουν λαθεμένες ιδέες για μας και μας φαντάζονται σαν ωραίους αγγέλους που κατοικούν στα σύννεφα και παίζουν άρπες!
Μπορεί να λεχθεί για την κατοικία μας ότι δεν υπάρχουν αρρώστιες εκεί, κι όμως υπάρχει πολύς πόνος. Αυτό είναι αναπόφευκτο όταν κανείς βοηθά την ανθρωπότητα κι εργάζεται γι’ αυτήν.

 

Μιλώντας για τον μόχθο των μελών της Αδελφότητας λόγω των σκοτεινών εκπορεύσεων της ανθρωπότητας, ο Μορύα θα πει στο βιβλίο Πύρινος Κόσμος:

 

Οι συσσωρεύσεις γύρω από τον πλανήτη συνιστούν μια εξαιρετικά πυκνή μάζα. (…) Η αύρα του πλανήτη συγκεντρώνει όλες τις ενέργειες που συνιστούν τις ουσιώδεις εκδηλώσεις της ανθρωπότητας. Γι’ αυτό ο εξαγνισμός του διαστήματος είναι ένα καθήκον πρωταρχικής σημασίας (…).
(…) η ανθρωπότητα πάσχει απ’ αυτά τα τρομερά έλκη, κι εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να χύνουμε ματωμένο ιδρώτα σε επανορθωτικά μέτρα. Αυτή είναι η κατάσταση έντασης μέσα στην οποία εργάζεται η Ιεραρχία του Φωτός. Αληθινά, ματωμένος ιδρώτας καλύπτει το μέτωπό μας.

Αυτό δεν σημαίνει ότι η Αδελφότητα του Φωτός θεωρεί την πνευματική πορεία βασανιστική. Αντίθετα, γνωρίζει από την εμπειρία της ότι οι αναπόφευκτες δοκιμασίες και στερήσεις μπορούν να ειδωθούν με ένα τελείως διαφορετικό βλέμμα και να βιωθούν με πνεύμα χαράς:

 

Δοκιμασία και στέρηση. Με πόση επισημότητα και στόμφο στολίζουν οι άνθρωποι αυτές τις έννοιες… Εσείς όμως γνωρίζετε ότι η δοκιμή συνιστά βελτίωση της ποιότητας και η στέρηση απόκτηση δυνατοτήτων. (…) Ο πόνος των στερήσεων είναι άγνωστος σε μας, γιατί η περιεκτικότητα αποκλείει τη στέρηση. Η διδασκαλία μας παρουσιάζει τον κόσμο πλούσιο, χαρούμενο και ελκυστικό. Σε καμιά περίπτωση δεν υποδεικνύονται αλυσίδες και αυτομαστιγώματα.

 

Οι πνευματικοί υπεύθυνοι της Αδελφότητας του Φωτός, απόλυτα συντονισμένοι με τον Λόγο, συνέδραμαν τον Ιωάννη κατά τη δεκαετία του 1970 στα προδρομικά του στάδια, και αποσύρθηκαν απ’ το προσκήνιο όταν αυτός ξεκίνησε το Έργο της εκδήλωσης του Λόγου από τον άνθρωπο.

 

Επανήλθαν σε ανοιχτή συνεργασία με το Έργο, υπό την εποπτεία του Ιωάννη και της Μητρός μέσω της Αναστασίας το 2006, όταν, βάσει του θείου σχεδίου, έπρεπε να αντικρουστούν και ταυτόχρονα να ελκυστούν στο φως δυνάμεις και καταστάσεις εχθρικές προς την ανθρωπότητα. Η Αδελφότητα είχε μακραίωνη πείρα στην αντιμετώπιση αυτών των δυνάμεων, έτσι, ήταν φυσικό να τεθεί στην πρώτη γραμμή αυτής της πολύχρονης μάχης, με επικεφαλής τον Κουτ Χουμί, πάντα μέσα από την ένωση με τον Λόγο και μέσα από τις πρωτοπόρες πνευματικές λειτουργίες που το Έργο αυτό παρουσίασε διά του Ιωάννη.

 

Η συνεργασία αυτή συνεχίζεται ως τις μέρες μας, και έχει παραγάγει ένα σημαντικό έργο για την αλλαγή του κόσμου, ορατό σε όσους έχουν πρόσβαση στους εσωτερικούς κόσμους.
Καλεσμα

Καλεσμα

Σ’ αυτούς τους καιρούς, που η ανθρωπότητα φαίνεται να έχει χάσει πάλι τον δρόμο της κι η Γη δυσκολεύεται να ανασάνει, αφουγκραζόμαστε το ρίζωμα της παρουσίας του Θεού μέσα μας να ωθεί σε αγώνα για την αλλαγή των πραγμάτων.

 

Τα πνευματικά όπλα αυτού του αγώνα, οι ενέργειες της χάρης, η μαχόμενη αγάπη, κρούουν τις ενεργειακές συσσωρεύσεις της ανθρώπινης αρνητικότητας, διασπούν και μετουσιώνουν, ανοίγουν δρόμο να περνάει το φως, να στερεώνεται η αδελφοσύνη στη συλλογική συνείδηση, κι από κει να ρέει και να ενισχύει τον εαυτό της σε κάθε ατομική συνείδηση.

 

Όσων η καρδιά καταφάσκει, ευπρόσδεκτοι.