Αν μας ακουγε…
Αν μας ακουγε…

Αν μας ακουγε…

Αν αυτό θα είχε κάποιο αποτέλεσμα
θα φωνάζαμε στο Σύμπαν να μας ακούσει,
θα φωνάζαμε στο Μεγάλο Σύμπαν
και στα αστέρια που κυλούν στις τροχιές τους,
και στους χρυσούς χείμαρρους του φωτός
που γεννούν τους υπερκόσμιους Γαλαξίες,
θα κραυγάζαμε να ακούσουν ότι εδώ κάτω η Γη υποφέρει,
η Γη έχει γίνει αδύναμη.
Ότι οι αρτηρίες της ανθρωπότητας πάσχουν από στένωση
και η αγάπη δεν μπορεί να περάσει,
ότι ο άλλος γίνεται όλο και πιο πολύ άλλος
και ο ξένος πιο ξένος,
ότι ο άνθρωπος δεν αφουγκράζεται τον άνθρωπο
αλλά την ομάδα και τη φυλή του,
το κράτος και το έθνος του.
Ότι ο πλανήτης ασθμαίνει και το μέλλον του παίζεται
στις αίθουσες των Μεγάλων Συμφερόντων.
Ω, αν μπορούσαμε να κάνουμε το Σύμπαν να μας ακούσει!
Θ’ άκουγε εκατομμύρια καρδιές να χτυπούν στην ελπίδα για συναδέλφωση
και ν’ αναζητούν την αλήθεια, σ’ έναν κόσμο άδειο από αγάπη
και αδιάφορο για τους αδύναμους.