Η μαθητεία μέσα σε αυτό το Έργο δίνεται απευθείας από τον ίδιο τον Λόγο.
Ο ίδιος ο Θεός αγωνίζεται μες στη Δημιουργία για την εξέλιξή της και ζητάει στον αγώνα αυτό ως συνεργάτη τον άνθρωπο που έχει αφυπνισθεί κι έχει χωρέσει τη θεότητά του.
Γι’ αυτό διδάσκει στους μαθητές του την αληθινή τους σχέση με το θείο, με τον άνθρωπο και τον κόσμο, και τα στάδια της πορείας που οδηγούν στον ανθρωποθεό. Επιδιώκει να τους καταστήσει πηγές φωτός και αγάπης, όπως είναι ο ίδιος.
Συνεπώς, οι βάσεις της μαθητείας μας είναι σαφείς:
• Η προσπάθεια, μέσα από ενσυνείδητη πίστη, για την αναγνώριση της θείας φύσης μας από μας τους ίδιους.
• Η προσπάθεια να βιώνουμε μέσα από την ενεργοποιημένη θεία μας φύση τον Λόγο ως Εαυτό μας, χωρίς αποστάσεις.
• Η ευθύνη να αντλούμε από τη χάρη και τη ζωή του Λόγου και, ως Ένας Εαυτός μαζί του, να ευλογούμε την αλλαγή των καταστάσεων της ανθρωπότητας, με σκοπό να προωθηθεί το θείο σχέδιο.
• Η καθημερινή εγρήγορση να βιώνουμε τους άλλους ως εαυτούς μας.
• Ο αγώνας για την αλλαγή του εαυτού μας μέσω αυτογνωσίας, με εσωτερική επαγρύπνηση και ειλικρινή αυτοκριτική.
• Η εντρύφηση στις βασικές ιδέες των διδασκαλιών του Λόγου.
Φυσικά, ο ίδιος ο Λόγος στηρίζει ανελλιπώς τη μαθητεία μας, τροφοδοτώντας μας με τη ζεστασιά του, με βιώματα εξοικείωσης μαζί του, με έμπνευση και χαρά, με ωθήσεις για την έλξη και τη διάχυση του φωτός και της αγάπης, και με συνεχή καθοδήγηση των αυτογνωστικών διεργασιών, αλλά και λειτουργώντας με αυστηρότητα για να μας προστατεύσει όταν δεν ανταποκρινόμαστε στις ανάγκες των νέων σταδίων της πορείας.
Όλα αυτά εντάσσονται σε μια μακρόχρονη πνευματική πορεία, καθώς η μεταμόρφωση του ανθρώπου της Γης σε ανθρωποθεό χρειάζεται διαδρομή – κάτι που δυστυχώς αποθαρρύνει πολλούς, οι οποίοι βρίσκουν πολύ εύκολα στη σύγχρονη μεταφυσική πληθώρα «πνευματικών» μεθόδων, που λειτουργούν με ταχύρρυθμες διαδικασίες…
Όμως η πορεία προς την αγάπη και την ενότητα δεν είναι ούτε απλή ούτε εύκολη υπόθεση.
Διότι εμείς οι άνθρωποι της Γης είμαστε γεννημένοι στον διαχωρισμό, μας φαίνεται απολύτως φυσιολογικό να επικρίνουμε και να μιλάμε υποτιμητικά και περιφρονητικά. Είμαστε γεμάτοι προκαταλήψεις, ο λόγος μας δεσμεύει, οι σκέψεις και τα συναισθήματά μας δεσμεύουν άλλους αλλά κι εμάς, και έχουμε την τάση να δικαιώνουμε πάντα τους εαυτούς μας…
Επομένως, η μαθητεία δεν μπορεί παρά να είναι έμπρακτη, στην καθημερινότητα: προσευχή, μετατοπίσεις, κάθαρση, συγχώρεση, αποδεσμεύσεις…
Ο μαθητής προσπαθεί, αγωνίζεται και αποτυγχάνει, τα καταφέρνει και πάλι πισωγυρίζει, ταλαιπωρείται από τοξικές συμπεριφορές, συγχωρεί και την άλλη μέρα πάλι εξοργίζεται, χειρίζεται τη χάρη μα κάνει και σφάλματα, αντιμετωπίζει τον εγωισμό του, ο οποίος οικειοποιείται τις αρετές του, το φως και κάθε του άνοδο και του ψιθυρίζει στο αυτί μεγαλομανείς φαντασιώσεις για «εκλεκτούς», αμελεί την ενδοσκόπηση, με αποτέλεσμα να μένει στάσιμος σε κρίσιμα σημεία – τι ελπίδες έχει;
Λοιπόν, αν βάλει την καρδιά του υπέρ της ανθρωπότητας και θέλει να είναι εργάτης, παρ’ όλες τις δοκιμασίες, θα δει τον εαυτό του να προχωράει.
Γιατί; Διότι η παρουσία και η καρδιά του Ιωάννη και της Μητέρας πάλλουν μέσα μας.
Διότι μας αγαπούν πολύ περισσότερο απ’ ό,τι μπορούμε εμείς να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, διότι μας καθοδηγούν συνέχεια και μας σηκώνουν όταν πέφτουμε. Διότι ο Λόγος μάς αποκαλεί εαυτούς του και δεν αφήνει αποστάσεις.
~*~
Τίποτα από τα παραπάνω δεν γίνεται χωρίς προσευχή και αίτηση για καθοδήγηση και, επίσης, τίποτα δεν γίνεται ως αυτοσκοπός για την ατομική άνοδο του μαθητή.
Η πορεία προς τον Άνθρωπο Θεό γίνεται με αποκλειστικό σκοπό να μπορέσει ο μαθητής να αφιερώσει όσο το δυνατόν αποτελεσματικότερα τον εαυτό του στην υπηρεσία της ανθρωπότητας.
Και δεν είναι πορεία ατομική. Παρ’ ότι αφορά την καθημερινότητα του ανθρώπου, την εσωτερική και εξωτερική ζωή του, χρειάζεται η συμμετοχή σε ομαδικούς σχηματισμούς.