Σε κάθε εποχή υπήρξαν άνθρωποι που θυσιάστηκαν επανειλημμένα και συνειδητά για την ανθρωπότητα.
Έτσι η εξέλιξή τους έφθασε σε εξαιρετικά υψηλό βαθμό αλτρουισμού, αγάπης και σοφίας, με αποτέλεσμα η δράση τους στην Ιστορία να δημιουργεί υψηλά εντυπώματα στη συλλογική συνείδηση.
Κάποιοι από αυτούς και αυτές, αντί να αναχωρήσουν για ανώτερους κόσμους, όπως δικαιούνται και όπως κάνουν οι περισσότεροι, επιλέγουν να παραμείνουν στη Γη για να βοηθήσουν την εξέλιξη της ανθρωπότητας. Αποτελούν την Αδελφότητα του Φωτός, για την οποία παραθέτουμε εδώ κάποια από τα λεγόμενα ενός μέλους της, που αναφέρεται με το όνομα Θιβετανός:
Σε κάθε φυλή και έθνος, σε κάθε κλίμα και τμήμα του κόσμου (…) οι άνθρωποι βρήκαν την ατραπό για τον Θεό. Τη διέσχισαν και αποδέχτηκαν τις συνθήκες της, υπέμειναν τις πειθαρχίες της, στηρίχτηκαν με εμπιστοσύνη πάνω στις πραγματικότητες, δέχτηκαν τις ανταμοιβές της και βρήκαν τον στόχο τους. Φτάνοντας εκεί (…) έζησαν μες στη δόξα της θείας Παρουσίας, και μετά επέστρεψαν στους δρόμους των ανθρώπων για να υπηρετήσουν.
(…) Ο μεγάλος Δάσκαλός τους είναι ο Χριστός.
Η τελευταία αυτή δήλωση δείχνει ότι ο Λόγος που έγινε άνθρωπος και τον είδαμε ως Χριστό, αφορούσε κάθε ψυχή παντού στον κόσμο κι όχι μόνο στον Χριστιανισμό. Δείχνει ότι αυτός επηρέασε με τη θυσιαστική του αγάπη τους μεγάλους μύστες σε όλα τα εσωτερικά θρησκευτικά και πνευματικά ρεύματα, και ότι αυτοί τον αποδέχθηκαν ως τον μεγάλο Δάσκαλό τους.
Η Αδελφότητα του Φωτός διεξάγει έναν συνεχή αγώνα υπέρ της εξέλιξης της ανθρωπότητας, παρεμβαίνοντας προστατευτικά ή δημιουργώντας σειρές γεγονότων στην Ιστορία.
Συντονιστές και υπεύθυνοι της Αδελφότητας του Φωτός είναι τρεις: Ο Κουτ Χουμί, ο οποίος είχε προϋπάρξει ως Πυθαγόρας, και κατόπιν ως ο Ιωάννης, ο αγαπημένος μαθητής του Χριστού· ο τότε αδελφός τού Ιωάννη, ο Ιάκωβος, γνωστός στον εσωτερισμό ως Μορύα· τέλος, ο Σαιν Ζερμαίν, ένα πρόσωπο πολύ γνωστό στους πνευματικούς αναζητητές.
Ας παραθέσουμε τώρα εδώ κάποιες αναφορές από τους τέσσερις τόμους του Υπεργήινου, οι οποίοι δόθηκαν το 1938 διά της Έλενας Ρέριχ και περιέχουν διδασκαλίες του Μορύα:
Μαθαίνουμε από αυτές τις αναφορές κάποια πράγματα που χαρακτηρίζουν τη γήινη εμπειρία όλων των υπερεξελιγμένων μελών της Αδελφότητας, γυναικών και αντρών. Ο Μορύα ρωτάει π.χ. την Ε. Ρέριχ, αναφερόμενος στους άνδρες και τις γυναίκες που συνιστούσαν εκείνη την εποχή αυτή την κοινότητα:
(…) μπορείς να ονομάσεις έστω και μία αδελφή ή αδελφό που να μην έχει υποβληθεί σε βασανιστήρια και καταδιώξεις στη γήινη ζωή; Αληθινά, δεν μπορεί να ονομαστεί ούτε ένας. (…) Υπήρξαν εκείνοι που κάηκαν στην πυρά, που σταυρώθηκαν, αποκεφαλίστηκαν, φονεύθηκαν από θηρία, πουλήθηκαν δούλοι, δηλητηριάστηκαν ή ρίχτηκαν στη φυλακή (…).
Όπως αναφέραμε, αυτά τα μέλη της Αδελφότητας μπορούσαν να έχουν φύγει γι’ άλλους μακρινούς κόσμους, όπου δεν υπάρχει η οδύνη της Γης. Όμως η επιλογή τους υπήρξε διαφορετική. Είναι λοιπόν παρόντες στον κόσμο (εμείς έχουμε εγκαθιδρύσει ως νόμο την ιδέα ότι η δύναμη έγκειται στη θυσία, λέει ο Μορύα), είτε δρώντας άμεσα εντός του κοινωνικού γίγνεσθαι είτε εμπνέοντας και καθοδηγώντας από μακριά:
Η Αδελφότητά μας δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς πλήρη εμπειρία των γήινων συνθηκών.
Αλίμονο, οι άνθρωποι πολύ συχνά μας έχουν απεικονίσει σαν ουράνια όντα, τίποτα καλό όμως δεν μπορεί να προκύψει από μια τέτοια ιδέα, γιατί αυτή φαίνεται να μας απομονώνει από τη Γη.
Βρισκόμαστε στο μέσο των γεγονότων του κόσμου (…). (…) μερικοί έχουν λαθεμένες ιδέες για μας και μας φαντάζονται σαν ωραίους αγγέλους που κατοικούν στα σύννεφα και παίζουν άρπες!
Μπορεί να λεχθεί για την κατοικία μας ότι δεν υπάρχουν αρρώστιες εκεί, κι όμως υπάρχει πολύς πόνος. Αυτό είναι αναπόφευκτο όταν κανείς βοηθά την ανθρωπότητα κι εργάζεται γι’ αυτήν.
Μιλώντας για τον μόχθο των μελών της Αδελφότητας λόγω των σκοτεινών εκπορεύσεων της ανθρωπότητας, ο Μορύα θα πει στο βιβλίο Πύρινος Κόσμος:
Οι συσσωρεύσεις γύρω από τον πλανήτη συνιστούν μια εξαιρετικά πυκνή μάζα. (…) Η αύρα του πλανήτη συγκεντρώνει όλες τις ενέργειες που συνιστούν τις ουσιώδεις εκδηλώσεις της ανθρωπότητας. Γι’ αυτό ο εξαγνισμός του διαστήματος είναι ένα καθήκον πρωταρχικής σημασίας (…).
(…) η ανθρωπότητα πάσχει απ’ αυτά τα τρομερά έλκη, κι εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να χύνουμε ματωμένο ιδρώτα σε επανορθωτικά μέτρα. Αυτή είναι η κατάσταση έντασης μέσα στην οποία εργάζεται η Ιεραρχία του Φωτός. Αληθινά, ματωμένος ιδρώτας καλύπτει το μέτωπό μας.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η Αδελφότητα του Φωτός θεωρεί την πνευματική πορεία βασανιστική. Αντίθετα, γνωρίζει από την εμπειρία της ότι οι αναπόφευκτες δοκιμασίες και στερήσεις μπορούν να ειδωθούν με ένα τελείως διαφορετικό βλέμμα και να βιωθούν με πνεύμα χαράς:
Δοκιμασία και στέρηση. Με πόση επισημότητα και στόμφο στολίζουν οι άνθρωποι αυτές τις έννοιες… Εσείς όμως γνωρίζετε ότι η δοκιμή συνιστά βελτίωση της ποιότητας και η στέρηση απόκτηση δυνατοτήτων. (…) Ο πόνος των στερήσεων είναι άγνωστος σε μας, γιατί η περιεκτικότητα αποκλείει τη στέρηση. Η διδασκαλία μας παρουσιάζει τον κόσμο πλούσιο, χαρούμενο και ελκυστικό. Σε καμιά περίπτωση δεν υποδεικνύονται αλυσίδες και αυτομαστιγώματα.
Οι πνευματικοί υπεύθυνοι της Αδελφότητας του Φωτός, απόλυτα συντονισμένοι με τον Λόγο, συνέδραμαν τον Ιωάννη κατά τη δεκαετία του 1970 στα προδρομικά του στάδια, και αποσύρθηκαν απ’ το προσκήνιο όταν αυτός ξεκίνησε το Έργο της εκδήλωσης του Λόγου από τον άνθρωπο.
Επανήλθαν σε ανοιχτή συνεργασία με το Έργο, υπό την εποπτεία του Ιωάννη και της Μητρός μέσω της Αναστασίας το 2006, όταν, βάσει του θείου σχεδίου, έπρεπε να αντικρουστούν και ταυτόχρονα να ελκυστούν στο φως δυνάμεις και καταστάσεις εχθρικές προς την ανθρωπότητα. Η Αδελφότητα είχε μακραίωνη πείρα στην αντιμετώπιση αυτών των δυνάμεων, έτσι, ήταν φυσικό να τεθεί στην πρώτη γραμμή αυτής της πολύχρονης μάχης, με επικεφαλής τον Κουτ Χουμί, πάντα μέσα από την ένωση με τον Λόγο και μέσα από τις πρωτοπόρες πνευματικές λειτουργίες που το Έργο αυτό παρουσίασε διά του Ιωάννη.